بخوان ای همسفر با من
ره تاریک با پاهای من پیکار دارد
به هر دم زیر پاییم راه را با آب الوده
به سنگ اکنده و دشوار دارد ،
به چشم پا ولی من راه خود را می سپارم.
جهان تا جنبشی دارد رود هر کس به راه خود ،
عقاب پیر هم غرق است مست اندر نگاه خود.
نباشد هیچ کار سخت کان را در نیابد فکر آسان ساز،
شب از نیمه گذشته ست ،خروس دهکده بر داشته ست آواز،
چرا دارم ره خود را رها من
بخوان ای همسفر با من !
........................
............................
................................
*نیما یوشیج *-بخوان ای همسفر بامن
پریشانی
ای پریشانی
مردی که آمد از فلق سرخ
در این دم آرام خواب رفته
پریشان شد
ویران
وباد پراکند
بی تنش را
میان خزر
ای سبز گونه ردای شمالیم
جنگل
اینکه کدام باد
بوی تنش را _
می آرد از میانه انبوه گیسوان پریشانت
که شهر بگونه ما در خون سرخ نشسته
آه ای دو چشمان فروزان
در رود مهربان کلامت
جاری ست هزاران هزار پرنده
بی تو کبوتریم
بی پر پرواز ...
*خسرو گلسرخی* _ به امید پایان یافتن صفحه های تکراری تاریخ ایران
باد ما را خواهد برد
باد ما را خواهد برد
در شب کوچک من، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی؟
در شب اکنون چیزی می گذرد
ماه سرخ است و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها، همچنوان انبوه عزادارن
لحظهء باریدن را گویی منتظرند
لحظه ای
و پس از آن، هیچ.
پشت این پنجره شب دارد می لرزد
وزمین دارد
باز میماند از چرخش
پشت این پنجره یک نامعلوم
نگران من وتوست
ای سراپایت سبز
دستهایت را چون خاطره ای سوزان، در دستان عاشق من بگذار ولبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازشهای لبهای عاشق من بسپار
باد ما را با خود خواهد برد
باد ما را با خود خواهد برد.
مجموعه تولدی دیگر- باد ما را خواهد برد- زنده یاد فروغ فرخزاد.
کنار هر چه دلش خوا ست
کنار هر چه دلش خوا ست
نامت
در من افتاده است
یا آمده بی هوا
تا بنشیند کنار هر چه دلش خواست
کنار هر چه دلش خواست
گاهی می نشیند سنگی
گاهی واژه ای که می گوید از رنگی دور
نامت
در من افتاده است
- دشمنی نا پیدا -
نه می توانمش دید که برانمش از خانه
نه نمی توانمش دید
که بی خیالش پا بگذارم
برفرش یا آستانه
همین طور بی هوا آمده است
تا بنشیند کنار هر چه دلش خواست
و ننشیند کنار هر چه دلم خواست
- مثل دلم -
{ ((کنار هر چه دلم خواست )) گنجشکی است
که می نشیند بر سنگی ، و نمی داند که برادری دارد - سنگ -
در چرم تیر کمان کودک دیوانه }
همین طور بی هوا
افتاده نامت در من
نه آن قطرهء افسانه است
که دهان گشوده بر آبها در انتظارش بوده باشم
نه شندانهء گمراه
که فرو گیرمش به سنگدان و خون جگر عق زنم بر او
و بپرورمش از جنس دلم
****
دشمن افتاده است نامت در من
طنینی چرخان در تاریکی هام
که صدا می کند از گوشه ای نبضانهایم را
و هی که می شوم به آن سو صدایش
از گوشهء دیگر
بر می آورد سر
تا سر بدواند هر سو تپیدن هایم را
****
تا بنشیند کنار هر چه دلش خواست
نامت افتاده در جانم
- دزدی یا دوستی
سنگی یا رنگی یا طنینی چرخان
یا نطفهء آفتاب در سحابی سرگردن
نمی دانم
چه بگویم ، چه گونه بگویم اما
که من هلاک همین غریبه سر به هوا ، همین نا خوانده مهمانم ؟
آذر70 ، بوشهر _ مجموعه زیبا تر از شکل قدیم* منوچهر آتشی
*
غزلی در مایه ء شور و شکستن
غزلی در مایهء شور و شکستن
نفسم گرفت از این شب ،در این حصار بشکن
در این حصار جادویی روزگار بشکن
چو شقایق ،از دل سنگ، برآر رایت خون،
به جنون ، صلابت صخره کوهسار بشکن
تو ترجمان صبحی ، به ترنم و ترانه
لب زخم دیده بگشا ، صف انتظار بشکم
(سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی ؟)
تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن
بسرای تا که هستی ، که سرودن است بودن
به ترنمی دز وحشت این دیار بشکن
شب غارت تتاران ، همه سو فکنده سایه
تو به آذرخشی این سایه دیو سار بشکن
ز برون کسی نیاید چو به یاری تو ،اینجا ،
تو زخویشتن برون آ ، سپه تتار بشکن.
شفیعی کدکنی
صرف و نحو زندگی
صرف و نحو زندگی
جمله های ساده نسیم و آب و جویبار فعل لازم نفس کشیدن گیاه اسم جامد ستاره، سنگ اشتیاق برگ از درخت وآنچه زین قبل سوال هاست:
در بر ادیب دهر و مکتب حقایقش بیش و کم شنیده ایم و خوانده ایم نکته های آشناست .
لیک هیچ کس به ما نگفت مرجع ضمیر زندگی کجاست؟
شفیعی کدکنی