در هوای

در هوای نخستین پاییز لبخند زدی- شب شد

در هوای نخستین پاییز – تنهایی معنی شراب

                   می داد

پاییز بر پارچه های خانه ی  ما ریخته بود

          دوستی های ناکام

          در پاییز زرد.

      من گفتم : آرام بمیریم

  که فردا ما را تشییع کنند

زلف های ما در شکستن پاییز

خرامان ، خرامان از برگ و دود

          دور می شد

 ما مسافران مانده در دود

      می پرسیدیم:

پس این پاییز چگونه به خانه

          باز می گردد.

 صدای عاشقان – در باد

      شنیده می شد

نه بوی مرگ داشت

     نه بوی آشتی

پس گفتیم آری، بله

در برگهای پاییز گم شدیم.

رویای ما در کوچه نبود – زود و فسفر اسا

              خسته ماندیم

       باز غرق شدیم – نه در آب دریا

           نه در دریای اشک

          بازهم غرق شدیم

     در سکوت این دو پرنده

          که در پایان هفته

       منتظر مرگ ما بودند

          باز هم غرق شدیم.

مجموعه شعر: عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافر خانه آمده بود    -  احمد رضا احمدی

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد