بی چکمه و بی کلاه

درباره من

این وبلاگ توسط ما تنظیم می شود یعنی باهم:فروزان-فروغ چکمه بی کلاه ما هیچ ندارد و در فکر کسب هیچ نیست...با هم ، دوتا دوقلو همسان هست .فقط می گیم: کاش این مردم دانه دلشان پیدا بود. چرا بی چکمه بی کلاه؟ بی چکمه بی کلاه ،هیچ ندارد ،هیچ نمی خواهد مثال مردهی (خالی از نمادهای دنیوی) و ادای هیچ . بی چکمه و بی کلاه ایم یعنی انتظار هیچ نداریم و هیچ ..سرمان بی کلاهست ،نه کلاه بر سر دیگران می گذاریم نه بر می داریم . سرمان لختست اشنا با باران ،آفتاب و باد ...بی چکمه (شاید دور از ان روزهای بی کینه ، چکمه های پلاستیکی و اب چالهای ...)هیچ به پا نداریم پس ریگی در کفشهایمان نیست ،اشناست پایمان با زمین، با شنهای داغ ساحل،با تیغهای میان راه....بی چکمه ایم و بی کلاه و فقط می خواهیم یاد بگیریم ،احساس کنیم و در پس هیچ چیز وهیچ کس خود را مخفی نکنیم .قصدمان همان هست که فقط بنویسیم و منتظریم تا دوستان به آنچه می دانیم (هر چند کم وناقص ) بی افزایند تا زنده باشیم برای بهتر بودن. به احترام شمس لنگرودی بخاطر شعری که ما را در انتخاب نام وبلاگمان یاری کرد با هم می خوانیم: او را می آورند بی چکمه وبی کلاه. بارانی سرد پائیزی چاک چاک و مردمی خمیده که در باران پیر می شوند. کودکی اش بر صخرهء شفافی ایستاده نگاهش می کند کوچه ها وخیابان ها به شگفتی در یکدیگر می نگرند و نامش را در خاطر ندارد پیچیده در رطوبت اشک ها دکان هائی خواب آلود ونانوائی هائی که دهانی را برای همیشه فراموش کرده اند. بازش می آورند پیکره ئی که خاطره هایش را از یاد برده است. امیدهای از دست رفته، در سنگ رودخانه پناهی می جویند و زمین شخم زده در باران آه می کشد. ادامه...

آمار : 281214 بازدید Powered by Blogsky

سرخی دیوار

دستت رفت روی میز روی حافظ جلوی من، صدایت هنوز تو گوشمه - به همین حافظ... کتاب رو کشیدم . غروب بود اتاق شیشه ای، پشتم به شیشه ها بود، سر بلند کردم سهم من از این غروب، سرخی دیوار بود.

با هم یکشنبه 12 آذر‌ماه سال 1385 ساعت 11:12 ب.ظ