به یاد مسافر
حرف دیگران:
شعر یک قدرت است ، یک قدرت حسی و ادراکی که توسط ان معانی وصور گوناگون در بروز خود قوت پیدا می کند.
نیما یوشیج
به مناسبت سالگرد مردی که پی آواز حقیقت رفت.
من او را زمانی شناختم که درک درستی از معانی کلمات نداشتم .ان چیزی که مرا بسویش کشاند احساس بود و صادقانه بگوبم خیلی سخت به شعرهایش علاقه مند شودم، حسی بود که می توانستم درکش کنم حتی ناقص .(و هنوز قدم گیج انشعاب بهار است / وبوی چیدن از دست باد می اید / وحس لامسه پشت غبار حالت نارنج / به حال بیهوشی است . )احساسی که همه ما وقتی شعری از می خوانیم در ما بیدار می شود جان می گیرد و همه وجودمان را به خلسه می برد .
دلم گرفته ،
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز ،
نه این دقایق خوشبو ، که روی شاخه نارنج می شود
خاموش،
نه این صداقت حرفی ، که در سکوت میان دو برگ این
گل شب بوست ،
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی رهاند.
(( مسافر ))
در سیر قد کشیدنمان در این دنیای پر هیاهو در دوره ای خاص، علاقه مان به تعصب تند و بی برهان تبدیل می شود من هم این طور بودم . تا روزی یک دوست که امیدورام آسمان وجودش همیشه آبی و شفاف باشد به من کمک کرد تا شاعری را که شعر هایش را دوست دارم ،بشناسم .تعصب خشک جایش را به درک احساس شاعری که پیشه اش نقاشی است و تمام تلاشش را کرد تا دل تنهایی ما را تازه کند با خیال تیره و اما امیدوار. *روحش شاد *
این ماه قصد داریم کمی از انچه درباره سپهری خواندیم را در این جا بنویسیم. منتظر باشید.
چند
چند
اینجاست ، آیید ، پنجره بکشاید ، ای من ودگر من ها :
صد پرتو من در آب
مهتاب ، تابنده نگر ، بر لرزش برگ ، اندیشه من ، جاده
مرگ.
انجا نیلوفرهاست ، به بهشت ، به خدا درهاست .
در اینجا ایوان ، خاموشی هوش ، پرواز روان .
در باغ زمان تنها نشدیم. ای سنگ ونگاه ، ای وهم و
درخت ، آیا نشدیم ؟
من ((صخره ـ من ))ام ، تو ((شاخه ـ تو))یی .
این بام گلی ، آری ، این بام گلی ، خاک است و من و پندار .
وچه بود این لکه رنگ ، این دود سبک؟ پروانه گذشت؟
افسانه دمید ؟
نی ! این لکه رنگ ، این دود سبک ، پروانه نبود ، من بودم
و تو . افسانه نبود ،
ما بود و شما.
سهراب سپهری -شرق اندوه