نوشتن درباره اش سخته ،نمی دانم به چه باور و توانی رسید که دست به این کار زد ؟!        نوشته هایش بوی غریبی دارد گاهی مثل کتی باران خورده ، می دانی چه بوی میدهد مثل سگ    خیس شده و گاهی مثل برگهای تر باران خورده . بارها بوف کور را شروع به خواندن کردم اما فقط      تا انجا  میکشید............. . درک این کتاب برای من دشوار هست، لحظاتش را گاهی در چهرها    می بینم . اخر بوف کور سیلی محکمی به صورتت می زند تا بدانی تو هم عامی هستی.شاید     برای زندگی کردن باید عامی بود؟!

  هدایت را نمی توان با نام و زندگیش شناخت .شناخت شخصیتش (مایه وجودی او) در نوشته هایش  جاریست.پس از گذشت سالها هنوز وقتی که پاهای نامطمئن قصد قدم زدن به روی جاده نمناک را دارند با خواندن آثاراش به خود می لرزند.صداقتش در به نظم آوردن افکارش در خور ستایش است .

      حرف او:

   گاهی فکر می کردم آنچه را که می دیدم ، کسانی که دم مرگ    هستند ، آنها هم می دیدند. اضطراب و هول و هراس و میل زندگی           در من فروکش کرده بود. از دور ریختن عقایدی که به من تلقین شده    بود‌ ، آرامش مخصوصی در خودم حس می کردم . تنها چیزی که از      من دلجویی می کرد امید نیستی پس از مرگ بود.

                                                                     بوف کور ـ صادق هدایت

                                                                         روحش شاد