کاش یک خانه بدوش

آواره جاده ها

بی قید وبند

رها از هر پیوند

خودم بودم کو در برم

می اندیشیدم به آسمان سرخ

                                  خیره به جاده

                                 سبکبال به سوی انتها.

شعربالا را یک همراه خوب در فروردین سال 82 نوشت و بعد از آذر همان سال دیگر هیچ ننوشت. حالا رفت است وهمراه دیگری شده از همان مراحلی که معمولا همه مان روزی باید ان را بپیماییم، البته ارادیست اما در خوب بودنش ؟ این معقوله از درک ما خارجست . به امید انکه در کنار هم همیشه احساس امنیت وآرامش کنند.