پیمان
من از سرزمین خورشیدم
من پرتو جام جهان نمایم
منم،مهر، پرتو راستیها
خروشی شگفت مغرور برآرامش جاودانم فراز آمد
و سرود نیرومندترین مردان و درخشانترین نیزه ها را بر من فرو
خواند.
بخود نگریستم:
این خروش من بودم.
برارابهء تجلی برنشستم و فروغ بشریت از چهره ام بتافت
جایگاه روز را برگزیدم
و بر سرای برف فرود آمدم،
از خشم ناتوانیها فرا گذاشتم
و، اینسان پاک و پرشکوه، در آنجا که هرگز پیمانی شکسته
نشد، آفریده شدم
من پیام حیاتم
من بخشندهء پیروزیهایم
منم، مهر، پرتو راستیها
در کنار آن بیدار بزرگ...
بر بام دنیا درخشیدم ،
بآرمگاه اژدهای کهن درون شدم،
بر نخستین قدمگاه خورشید آشکار گردیدم.
در آذرخش سپید جامگان...
شب ان آفریدگان ریا را درهم شکستم،
و پوشیده در خاکسترشان ، برجای همه: همه شدم.
من ، رویای بشریتم
منم مهر، پرتو راستیها،
_
چشمان خدائیم...
در جستجوی هم پیمانی عظیم جهان را در نبردید و بر همه فرا
گذشت
و مگر در سکوت سنگین انان که هرگز پیمان نشکستند ،
که شنهای روان طنین پای استوارشان را همچنان باز می گوید،
جستجو شده را نیافت
و من، مهر پاک، مهر بزرگ،
در یاد پرشور آنان به خورشید ابدیت باز گشتم
و پرتو راستی ها را در کاخهائی که ان هم - پیمان ها بر ساختند
مدفون کردم
و آتش خدائیرا آنجا ، در گذرگاه آن قهرمانان جاوید بر افروختم:
آنها که با خود راه و پایان بودند
که سخن را بشکستند وکلام را بچیزی نگرفتند
که خدا آفریدند و خود نا افریده بگذشتند
آنها که داستان پیروزیهایشانرا برسیمرغها درنیامیختند
انها، آن سپاه جاوید ،هم پیمانان منند
من ، مهر، پرتو راستیها ،
سرگذشت شما را ،ای فرمانروایان بزرگ،
بر اعماق خاموش اقیانوسها و سینۀ بی آرام طوفانها بنوشتنم
و مگر در یاد پرافتخار شما ،تجلی خود را بر گرفتم،
باشد که آیندگان قرنها نور مهر را در آتش ابدی شما بازیابند!
باشد که پیمان مهر هرگز نگسلد!
مجموعه (اکنون به تو می اندیشم ،به توها می اندیشم) _ هوشنگ ایرانی _تهران دی ماه1334
