این وبلاگ توسط ما تنظیم می شود یعنی باهم:فروزان-فروغ
چکمه بی کلاه ما هیچ ندارد و در فکر کسب هیچ نیست...با هم ، دوتا دوقلو همسان هست .فقط می گیم: کاش این مردم دانه دلشان پیدا بود. چرا بی چکمه بی کلاه؟
بی چکمه بی کلاه ،هیچ ندارد ،هیچ نمی خواهد مثال مردهی (خالی از نمادهای دنیوی) و ادای هیچ . بی چکمه و بی کلاه ایم یعنی انتظار هیچ نداریم و هیچ ..سرمان بی کلاهست ،نه کلاه بر سر دیگران می گذاریم نه بر می داریم . سرمان لختست اشنا با باران ،آفتاب و باد ...بی چکمه (شاید دور از ان روزهای بی کینه ، چکمه های پلاستیکی و اب چالهای ...)هیچ به پا نداریم پس ریگی در کفشهایمان نیست ،اشناست پایمان با زمین، با شنهای داغ ساحل،با تیغهای میان راه....بی چکمه ایم و بی کلاه و فقط می خواهیم یاد بگیریم ،احساس کنیم و در پس هیچ چیز وهیچ کس خود را مخفی نکنیم .قصدمان همان هست که فقط بنویسیم و منتظریم تا دوستان به آنچه می دانیم (هر چند کم وناقص ) بی افزایند تا زنده باشیم برای بهتر بودن.
به احترام شمس لنگرودی بخاطر شعری که ما را در انتخاب نام وبلاگمان یاری کرد با هم می خوانیم:
او را می آورند
بی چکمه وبی کلاه.
بارانی سرد
پائیزی چاک چاک
و مردمی خمیده که در باران پیر می شوند.
کودکی اش
بر صخرهء شفافی ایستاده نگاهش می کند
کوچه ها وخیابان ها به شگفتی در یکدیگر می نگرند و
نامش را در خاطر ندارد
پیچیده در رطوبت اشک ها دکان هائی خواب آلود
ونانوائی هائی که دهانی را برای همیشه فراموش کرده اند.
بازش می آورند
پیکره ئی که خاطره هایش را از یاد برده است.
امیدهای از دست رفته، در سنگ رودخانه پناهی می جویند
و زمین شخم زده
در باران
آه می کشد.
ادامه...
داشتی دست نوشته مرا می خواندی نوشتم نا گهان و تو گفتی: ناگهان در باز شود گاوی... حالا با خودم فکر می کنم، چرا هنوز تحملت می کنم نمی دانم اما این صدای پوزخند توست که بر تلخی وابسته گی من می آفزاید.
تحملم می کردی که دادت بزنم!
اما من ضعیف تر از چیزی بودم که نو فکرش را می کردی و فکرت بود که مرا پیش چشمانت لو داد!